W piśmiennictwie coraz więcej uwagi poświęca się refleksjom nad etyką postępowania w zdrowiu publicznym, profilaktyce chorób, promocji zdrowia i komunikacji o zdrowiu. Wyrazem tego zainteresowania są także powstające coraz częściej kodeksy etyczne dla tych dziedzin.

Kodeks etycznej praktyki w  zdrowiu publicznym w USA stanowi, że:

1. Zdrowie publiczne powinno zajmować się przede wszystkim podstawowymi przyczynami chorób oraz warunkami dla zdrowia, mając przy tym na celu zapobieganie niekorzystnym skutkom zdrowotnym.
2. Zdrowie publiczne powinno osiągać zdrowie społeczności w taki sposób, który szanuje prawa jednostek w społeczności.
3. Polityki, programy i priorytety zdrowia publicznego powinny być opracowywane i oceniane za pomocą procesów, które zapewniają możliwość udziału (wkład) członków społeczności.
4. Zdrowie publiczne powinno być rzecznikiem upodmiotowienia członków społeczności pozbawionych praw obywatelskich albo działać na rzecz takiego upodmiotowienia, zapewniając przy tym wszystkim członkom społeczności dostęp do podstawowych zasobów i warunków niezbędnych dla zdrowia.
5. Zdrowie publiczne powinno aktywnie szukać informacji potrzebnych do wdrożenia skutecznych polityk i programów, które chronią i promują zdrowie.
6. Instytucje zdrowia publicznego powinny przekazywać społecznościom informacje potrzebne do podejmowania decyzji w sprawie polityk lub programów oraz powinny uzyskać zgodę społeczności na ich wdrożenie.
7. Instytucje zdrowia publicznego powinny działać w odpowiednim czasie (w porę) na podstawie informacji, które posiadają w wyniku posiadanych zasobów oraz mandatu udzielonego im przez społeczeństwo.
8. Programy i polityki zdrowia publicznego powinny obejmować różnorodne podejścia, które przewidują i szanują różnorodne wartości, przekonania i uwarunkowania kulturowe w społeczności.
9. Programy i polityki zdrowia publicznego powinny być wdrażane w sposób, który w największym stopniu poprawia środowisko fizyczne i społeczne.
10. Instytucje zdrowia publicznego powinny chronić poufności informacji, które mogą przynieść szkodę jednostce lub społeczności, jeśli zostaną upublicznione. Wyjątki należy uzasadnić wysokim prawdopodobieństwem znacznej szkody dla osoby lub innych osób.
11. Instytucje zdrowia publicznego powinny zapewnić kompetencje zawodowe swoich pracowników.
12. Instytucje zdrowia publicznego i ich pracownicy powinni angażować się we współpracę i powiązania w taki sposób, który buduje zaufanie publiczne i skuteczność instytucji.

Autorka: Dr hab. n. med. Dorota Cianciara