Świadczenia zdrowia publicznego

W Polsce ochroną zdrowia nazywa się wszelką działalność, której celem jest zapobieganie chorobom oraz ich leczenie, utrzymanie rozwoju psychicznego, fizycznego i społecznego człowieka, przedłużanie życia, zapewnienie zdrowego rozwoju następnym pokoleniom.

Promocja zdrowia to proces, który umożliwia ludziom kontrolę (panowanie) nad zdrowiem i jego poprawę.

W czasach nowożytnych myślenie o poprawie zdrowia w sposób podobny do idei wyrażonej w Karcie Ottawskiej było widoczne przynajmniej od XIX w.

Nadrzędnym celem promocji zdrowia jest umożliwienie ludziom władztwa (sprawowania kontroli) nad różnymi uwarunkowaniami zdrowia, w tym nad warunkami środowiska przyrodniczego i antropogenicznego oraz warunkami społecznymi i ekonomicznymi.

Profilaktyka chorób to działania ukierunkowane na zapobieganie wystąpieniu choroby, na minimalizowanie wpływu choroby i niepełnosprawności albo – jeśli nie jest to możliwe – opóźnienie jej postępu.

Najbardziej popularne podejście do profilaktyki chorób wywodzi się z lat 50. XX w. i polega na wyróżnieniu profilaktyki pierwotnej, wtórnej i trzeciorzędowej zgodnie z historią naturalną choroby.

Wyróżnia się profilaktykę prowadzoną w odniesieniu do pojedynczych osób z wysokim ryzkiem wystąpienia danej choroby oraz profilaktykę populacyjną, która jest skierowana do całej populacji niezależnie od indywidualnego ryzyka.

W grupach osób o niskim lub średnim ryzyku wystąpienia danej choroby dochodzi do większej liczby zachorowań na tę chorobę niż w grupach osób, które obciążone są wysokim ryzykiem zachorowania na tę chorobę.

Co do zasady w profilaktyce chorób i promocji zdrowia inaczej interpretuje się zdrowie i determinanty zdrowia.